1- دکتری جغرافیا و برنامهریزی شهری، دانشگاه تهران، تهران، ایران. ، msejodi1@yahoo.com
2- استاد گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشکده جغرافیا دانشگاه تهران، تهران، ایران.
3- استاد گروه جغرافیا و برنامهریزی روستایی، دانشگاه گیلان، گیلان، ایران.
چکیده: (716 مشاهده)
براساس بررسیهای انجام شده از دیرباز توسعه متوازن و پایدار از جمله اهداف اساسی کشور بوده است. بهطوری که با نوساناتی توجهاتی در سیاستگذاریها و برنامهریزیهای توسعه قبل و بعد از انقلاب اسلامی به مقوله "توسعه منطقهای" صورت پذیرفته است و به تعبیری از جمله مولفههایی بودهاند که تحلیل اثرات آنها بر چهرهپردازی نظام ملی در مقیاس خرد و کلان بسیار اهمیت دارد. اگرچه با مشاهده وضعیت کنونی، به نظر میرسد کیفیت زندگی مردم و سطح رفاه اجتماعی ایشان دستخوش نابرابریهای عظیمی از منظر توزیع منابع مالی، زیرساختها و امکانات رفاهی شده است. بنابراین میتوان گفت عدم توفیق برنامهریزی توسعه منطقهای و تقسیم کار فضایی، موجب افزایش نابرابری و فاصله در بین مناطق مختلف کشور شده است. بنابراین توجه به مغایرتهای منطقهای و غلبه کردن بر آن در سطوح توسعه هر یک از مناطق به منظور ایجاد ساختار منطقی در تقسیم کار و ایجاد انواع تخصص که با بهترین وجه وظایف توسعه ملی را برآورد سازند، ارتباط برنامهریزی ملی با برنامهریزی توسعه منطقهای را بیش از پیش ضروری مینماید.
نوع مقاله:
توصیفی و نظرسنجی |
موضوع مقاله:
آمایش سیاسی فضا دریافت: 1402/8/4 | پذیرش: 1402/11/22 | انتشار: 1403/3/10