جستجو در:
دوره 6، شماره 3 - ( 1403 )
جلد 6 شماره 3 صفحات 141-123 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Tajouk N, modiri M, tavakolan A. The Impact of Management Structures on the Non-compliance of Urban Plans; a Case Study of the Comprehensive and Detailed Plans of Tehran. pos 2024; 6 (3) :123-141
URL: http://psp.modares.ac.ir/article-42-69096-fa.html
URL: http://psp.modares.ac.ir/article-42-69096-fa.html
تاجوک نعمت اله، مدیری مدیری، توکلان علی. تاثیر ساختارهای مدیریتی بر عدم انطباق طرح‌های شهری مورد: طرح جامع و تفصیلی شهر تهران. آمايش سیاسی فضا. 1403; 6 (3) :123-141
نعمت اله تاجوک1 
، مدیری مدیری* 2، علی توکلان3
، مدیری مدیری* 2، علی توکلان3
1- کارشناس ارشد معاونت شهرسازی و معماری وزارت راه و شهرسازی
2- استاد جغرافیا و برنامه ریزی شهری ، دانشگاه صنعتی مالک اشتر، تهران ، ایران ،m-modiri@mut.ac.ir
3- دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم تحقیقات تهران
2- استاد جغرافیا و برنامه ریزی شهری ، دانشگاه صنعتی مالک اشتر، تهران ، ایران ،
3- دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم تحقیقات تهران
چکیده: (130 مشاهده)
فضای شهرها دارای ارزشهای اقتصادی، فرهنگی، سیاسی و اجتماعی هستند. ارزش این فضاهای جغرافیایی تابع کاربری آن است که در طرح‌های توسعه شهری بر مبنای استاندارد مورد نیاز هر شهروند در سطوح محلهای، منطقهای و شهری تعیین میگردند. از آنجائی که در مراحل مختلف یک طرح اعم از تعیین سرانههای هر کاربری، پیشنهاد، تهیه، تصویب، اجرا و نظارت، نهادهای مختلفی دخالت دارند، چالشهایی ایجاد می‌شود که از جمله آن‌ها می‌توان به عدم انطباق طرح‌های تهیه شده با طرح‌های فرادست و یا تغییر کاربریهای مصوب اشاره کرد. فضای جغرافیایی شهر تهران به دلیل موقعیت پایتختی و مرکز اقتصادی، سیاسی و اداری در ایران همواره با توسعه فضایی مواجه بوده است. افزایش سریع جمعیت شهر تهران و توسعه فضایی شهر که از دهه 1340 شمسی شروع شده است، زمینه تدوین طرح‌های مربوطه را فراهم نمود. لیکن در عمل این طرحها با دگرگونیهای متعددی مواجه شد. متاخرترین طرح جامع تهیه شده برای شهر تهران، طرح جامع مصوب سال 1386 بوده است که بر مبنای آن طرح تفصیلی مصوب 1392 تهیه گردید؛ اما طرح‌های تفصیلی تهیه شده با طرح جامع (فرادست) انطباق ندارد و بررسیها حاکی از دگرگونی فراوان طرح جامع دارد. بخشی از این دگرگونیهای ناشی از تضادهای درونی طرح و بخشی ناشی از نگرشهای متفاوت نهادهای متولی در امر تدوین طرح‌های مربوطه است. در همین راستا، این پژوهش به بررسی تاثیر این نهادها و ساختارهای مدیریتی بر تغییرات کاربری طرح جامع در قالب طرح تفصیلی تهران پرداخته است. این تحقیق جز تحقیقات کاربردی و از نظر روش جز تحقیقات توصیفی- تحلیلی میباشد. گردآوردی دادهها به روش اسنادی – پیمایشی انجام‌گرفته است. بررسیها نشان داده است که از مجموع 61562 هکتار مساحت کل پهنه‌های کلان چهارگانه (G,M,R,S) طرح جامع شهر تهران، 12132 هکتار معادل 19.7 درصد کل مساحت شهر، دستخوش تغییرات پهنه بندی و عدم انطباق شده است. طبق نتایج به دست آمده در این تحقیق، نهادهای تهیه کننده طرح‌های تفصیلی و جامع (3.29). نهادهای تهیه کننده طرحها، قوانین شهرسازی و مصوبات شورای عالی شهرسازی و معماری (3.25)، نهادهای بررسی کننده طرح (3.24)، مشاوران تهیه کننده طرحها (3.22) و شرح خدمات طرحها (3.19) بیشترین تاثیر را بر عدم انطباق طرحها داشتهاند.
نوع مقاله: پژوهشی اصیل |
موضوع مقاله:
آمایش سیاسی فضا
دریافت: 1402/2/22 | پذیرش: 1402/9/13 | انتشار: 1403/6/10
دریافت: 1402/2/22 | پذیرش: 1402/9/13 | انتشار: 1403/6/10
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |