1- مشهد، دانشگاه فردوسی مشهد، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، گروه جغرافیا
2- گروه جغرافیا، دانشکده ادبیات و علوم انسانی
چکیده: (8939 مشاهده)
مقدمه: سازماندهی سیاسی فضای ایران در طول تاریخ حکومتداری از هخامنشیان تا رویکارآمدن سلسله پهلوی با فراز و نشیبهای متعددی از نظر میزان تمرکز اداری در پایتخت و سطوح مختلف اختیارات حاکمیتی به حاکمان محلی همراه بوده است. در دوره کشورداری مدرن و وارداتی پهلوی اول، ساختار اداری متمرکز موجب بروز مشکلات جدید برای خدماترسانی به مردم شد که میتوان به بوروکراسی و تبعیض در مناطق پیرامونی بهدلیل سوء مدیریت اشاره کرد. هماکنون نیز جامعه از تبعات ساختار اداری متمرکز رنج میبرد و بسیاری از مدیران و نخبگان کشور در پی استقرار ساختارهای محلی و غیرمتمرکز در قالب دولت محلی، حکومت محلی و مناطق یا شهرداریهای خودگردان هستند. اما با وجود تصریح قانون اساسی به وجود ساختارهای محلی و استقرار شوراهای اسلامی شهر و روستا در ایران، باز هم جامعه از پیامدهای مثبت ساختارهای غیرمتمرکز چندان بهرهمند نشده است. هدف این پژوهش اصلاح ساختار اداری محلی و غیرمتمرکز در ایران، بهویژه یافتن اولویت این اصلاحات در تشکیلات شوراهای اسلامی شهر در دو بخش اصلاح در ساختار و کالبد مدیریت شهری یا اصلاح محتوایی و سازوکارهای قانونی آن بود. این پژوهش ماهیتی توصیفی- تحلیلی داشته و یافتههای تحقیق به روش کتابخانهای به بررسی سیر تحولات منتهی به تشکیل ساختار محلی شوراهای اسلامی شهر و روستا پرداخت.
نتیجهگیری: سرانجام تجزیه و تحلیل و گزینش اولویت اصلاحات ساختار محلی مورد بررسی قرار گرفته و در نهایت با بررسی مجموعهای از پژوهشها، عوامل ساختاری- کالبدی بیشترین عامل چالشی و اولویت صاحبنظران برای رفع عیوب سیستم موجود معرفی شده است.
نوع مقاله:
مقالات علمی پژوهشی |
موضوع مقاله:
آمایش سیاسی فضا دریافت: 1396/5/20 | پذیرش: 1397/7/7 | انتشار: 1398/5/7